Vallipuram Gold Plate, also called Vallipurama Ran Sannasa, (Sinhala: වල්ලිපුරම් රන්පත) is a small sheet of gold, containing an inscription written in the Old Sinhalese language (Dias et al., 2016; Paranavitana, 1983). It was discovered in a Hindu temple located in Vallipuram, Wadamarachchi Division, Jaffna District (Medhananda, 2003; Paranavitana, 1983). As it is the oldest gold plate inscription found in the country, this artefact is considered very important to a person who researches the history of Sri Lanka as well as the Sinhala language in the 1st century A.D.
Besides the gold plate, other ruins such as some funerary urns, bricks, pottery, coins and a Buddha image of stone in the Amaravati style were discovered at the site (Veluppillai, 1981).
Besides the gold plate, other ruins such as some funerary urns, bricks, pottery, coins and a Buddha image of stone in the Amaravati style were discovered at the site (Veluppillai, 1981).
The gold sheet
The gold sheet was found in 1936, together with some other objects beneath the foundation of an ancient structure on land adjacent to the Vallipuram Vishnu temple (Dias et al., 2016; Medhananda, 2003; Paranavitana, 1983). The sheet was brought to Paranavitana in 1937, by Rev. W. Rahula who had got it from a friend named S. Thangarajah (Fernando, 1990; Paranavitana, 1983). Thangarajah had got it from his cousin Rajah of Puloli, the finder of the sheet (Fernando, 1990).
After taking the necessary estampages and photographs, the sheet was returned to its owners. Later the National Museum Department made an attempt to obtain the gold sheet. Mudaliyar Rasanayagam, a well-known antiquarian from Jaffna had been made to intervene and the finder was prepared to sell the sheet for 500 rupees (Fernando, 1990). However, suddenly the sheet vanished (Fernando, 1990). Marcus Fernando in his article mentions more details about the loss of the gold sheet as follows;
Sometime after the period to which this Chapter relates Mr. Nissanka Wijeyeratne (Now Dr.), then Secretary to the Minister of Cultural Affairs, made an effort to trace this gold-sheet. When that effort proved a failure, he ordered the Department of Archaeology to make an exact copy of the gold-sheet and to exhibit same at the Archaeological Museum, Jaffna. This order was carried out by the Department. When communal troubles erupted in 1983 this imitation sheet was removed to the Jaffna Kachcheri.Then, one fine day, somebody created a flurry saying that the lost Vallipuram Gold-sheet was found in the Kachcheri vault, Enquiries, however, showed that what was found was the replica and not the original.Citation: Fernando, 1990. p.113.
The destiny of the vanished gold plate is obscure. However, a gold plate titled "Vallipuram Gold Plate" is currently on display at the National Museum of Colombo but that artefact seems to be an imitation of the original gold plate.
.
Inscription
The inscription has been engraved only on one side of a very thin gold sheet. It records the construction of a Vihara at a place called Badakara Atana by a person named Piyaguka Tissa, when the minister Isigiraya was the Governor of Nagadipa, during the reign of King Vasabha [(67-111 A.D.) Dias et al., 2016; Medhananda, 2003; Paranavitana, 1983].
- Vallipuram Gold Sheet
Reign: King Vasabha (67-111 A.D.)
Period: 1st century A.D.
Script: Later Brahmi
Language: Old Sinhala
Material: Gold
Length x width x weight: 10.1 cm x 4.2 cm x 5 g
Location: Vallipuram
- Content : Transcript: Sidha! Maharaja-Vahayaha rajahi amete Isigiraye Nakadiva Bujameni Badakara-atanehi Piyaguka-Tisa Vihara kariteTranslation: Success! In the reign of the great king Vasabha, when the minister Isigiraya was governing the Nagadeepa, Piyaguka Tissa caused a Vihara to be built at Badakara Atana.References: Paranavitana, 1983; The National Museum of Colombo.
The inscription contains 40 letters in 4 lines and has been written in the scripts of Brahmi that were in vogue in the first and second centuries A.D. (Paranavitana, 1983)
This inscription reveals that the king had a minister for the North in his reign and therefore it confirms that King Vasabha had ruled the whole country including Nakadiva (Dias et al., 2016; Prematilaka & Hewage, 2018). Nakadiva in Old Sinhala is the equivalent of Pali Nagadipa and it gives evidence that the northern part of the island was known at the time as Nagadipa, the name which is found in the Pali chronicle Mahawamsa (Dias et al., 2016).
Alvappillai Veluppillai, a Sri Lankan Tamil author, however, strove to show that some of the claims done for the Vallipuram gold plate by S. Paranavithana (1983) are in too exaggerated mode (Veluppillai, 1981). Through an article published in 1981, he tried to suggest several Dravidian elements related to the gold plate (Veluppillai, 1981).
Alvappillai Veluppillai, a Sri Lankan Tamil author, however, strove to show that some of the claims done for the Vallipuram gold plate by S. Paranavithana (1983) are in too exaggerated mode (Veluppillai, 1981). Through an article published in 1981, he tried to suggest several Dravidian elements related to the gold plate (Veluppillai, 1981).
Vallipuram Buddha Statue
According to the account given in the "Ceylon Antiquary and Literary Register (1916-17)" by J. P. Lewis (the Government Agent for the Northern Province in 1903-1904), a Buddha statue of about 2.5 m tall had been unearthed in the precinct of the modern Vishnu temple at Vallipuram (Dias et al., 2016). It remained in a lumber room of this Hindu temple until 1902 (Schalk, 1996). Lewis had obtained that statue from the caretaker priest of the Vishnu temple and installed it under a Bodhi tree located in the Jaffna Old Park.
However, in 1906, the statue was presented by Governor Sir Henry Blake to the King of Siam (present Thailand), who was particularly anxious to have it, as it was supposed to be of an archaic type (Schalk, 1996). The statue is now preserved in a Buddhist Vihara (Wat Benchamabophit, which is known by tourists as "the Marble Temple) in Bangkok in Thailand (Dias et al., 2016; Schalk, 1996). A replica of this statue is also being displayed at the National Museum of Colombo.
The Buddha statue is made of limestone and in the Amaravathi style (Paranavitana, 1983). Depending on the characteristic features of the statue it has been dated to the 9th-10th centuries A.D.
References
1) Devendra, D. T., 1959. Seventy Years of Ceylon Archaeology. Artibus Asiae. pp.23-40.
2) Dias, M.; Koralage, S.B.; Asanga, K., 2016. The archaeological heritage of Jaffna peninsula. Department of Archaeology. Colombo. pp.166-167, 204-205.
3) Fernando, M., 1990. (Editor in chief: Wijesekara, N.) Section III: History of the Department of Archaeology, Sri Lanka: 1930-1950. Archaeological Department Centenary (1890-1990): History of the Department of Archaeology (Vol. 1). Commissioner of Archaeology. pp.88-89, 113.
4) Medhananda, Ven. Ellawala, 2003. Pacheena passa - Uttara passa: Negenahira palata ha uturu palate Sinhala bauddha urumaya (In Sinhala). Dayawansa Jayakody & Company. Colombo. ISBN: 978-955-686-112-9. pp.421-425,520.
2) Dias, M.; Koralage, S.B.; Asanga, K., 2016. The archaeological heritage of Jaffna peninsula. Department of Archaeology. Colombo. pp.166-167, 204-205.
3) Fernando, M., 1990. (Editor in chief: Wijesekara, N.) Section III: History of the Department of Archaeology, Sri Lanka: 1930-1950. Archaeological Department Centenary (1890-1990): History of the Department of Archaeology (Vol. 1). Commissioner of Archaeology. pp.88-89, 113.
4) Medhananda, Ven. Ellawala, 2003. Pacheena passa - Uttara passa: Negenahira palata ha uturu palate Sinhala bauddha urumaya (In Sinhala). Dayawansa Jayakody & Company. Colombo. ISBN: 978-955-686-112-9. pp.421-425,520.
5) Paranavitana, S., 1939. Vallipuram Gold Plate Inscription of the reign of Vasabha. Epigraphia Zeylanica (Vol. IV). Colombo. pp.229-237.
6) Paranavitana, S., 1983. Vallipuram Gold Sheet Inscription. Inscriptions of Ceylon, Late Brahmi Inscriptions, 2 (part 1). Archaeological Survey of Sri Lanka. pp.79-81.
7) Prematilaka, L., Hewage, R., 2018. A guide to the National Museum, Colombo: Department of National Museum. ISBN: 978-955-578-035-3. p.14.
8) Schalk, P., 1996. The Vallipuram Buddha Image" Rediscovered". Scripta Instituti Donneriani Aboensis, 16, pp.295-312.
9) Veluppillai, A., 1981. Tamils in Ancient Jaffna and Vallipuram Gold Plate. Journal of Tamil Studies, 19, pp.1-14.
6) Paranavitana, S., 1983. Vallipuram Gold Sheet Inscription. Inscriptions of Ceylon, Late Brahmi Inscriptions, 2 (part 1). Archaeological Survey of Sri Lanka. pp.79-81.
7) Prematilaka, L., Hewage, R., 2018. A guide to the National Museum, Colombo: Department of National Museum. ISBN: 978-955-578-035-3. p.14.
8) Schalk, P., 1996. The Vallipuram Buddha Image" Rediscovered". Scripta Instituti Donneriani Aboensis, 16, pp.295-312.
9) Veluppillai, A., 1981. Tamils in Ancient Jaffna and Vallipuram Gold Plate. Journal of Tamil Studies, 19, pp.1-14.
Location Map
This page was last updated on 16 May 2023
A short in Sinhala
වල්ලිපුරම් රන් සන්නස
වල්ලිපුරම් රන් සන්නස යනු පුරාණ සිංහල භාෂාවෙන් රචිත ලිපියක් අඩංගු කුඩා රන්පතකි. එය ශ්රී ලංකාවේ යාපනය දිස්ත්රික්කයේ වඩමාරච්චි කොට්ඨාශයට අයත් වල්ලිපුරම් පිහිටි හින්දු කොවිල් පරිශ්රයකින් හමුවිය. මෙරටින් හමුවූ පැරණිතම රන්පත වීම හේතුවෙන්, ශ්රී ලංකාවෙහි ඉතිහාසය හා ක්රි.ව. පළමු සියවසේ සිංහල භාෂාව පිළිබඳ හදාරන්නෙකුට ඉතා වැදගත් වන පුරාවස්තුවක් ලෙස මෙම රන්පත සැළකේ.
රන්පත හැරුණු විට ගඩොල් කොටස්, මැටි බඳුන් කැබලි, කාසි හා අමරාවතී සම්ප්රදායට අයත් බුද්ධ ප්රතිමාවක්ද මෙම පරිශ්රයෙන් හමුවී තිබේ.
රන්පත1936 වසරේදී අනෙකුත් පුරාවස්තූන් සමග මෙම රන්පත සොයා ගනු ලැබුනේ වල්ලිපුරම් විශ්ණු කෝවිලට ආසන්න භූමියක පිහිටි පුරාණ ඉදිකිරීමක අත්තිවාරම පහළිනි. එස්. තංගරාජා නම් තම මිතුරෙකුගෙන් ලැබුණු රන්පත 1937 වර්ෂයේදී ඩබ්. රාහුල හිමියන් විසින් පරණවිතාන මහතා වෙත ගෙන එනු ලැබිණ. එස්. තංගරාජා මහතා වෙත මෙම රන්පත ලැබී තිබුනේ එය සොයාගනු ලැබූ ඔහුගේ ඥාතියෙකු වූ රාජා නැමැති අයෙකුගෙනි.
රන්පතෙහි අවශ්ය කරන ඡායාරූප හා පිටපත් ලබාගැනීමෙන් අනතුරුව එය නැවත එහි අයිතිකරුවන් වෙත ලබාදීමට පියවර ගැණුනි. පසුව යාපනයේ සුප්රසිද්ධ පුරාවස්තු එකතුකරන්නෙකු වූ මුදලියර් රාසනායගම් මහතා හරහා එම රන්පත අයත් කර ගැනීමට ජාතික කෞතුකාගාර දෙපාර්තමේන්තුව ප්රයත්න කල අතර ඒ අනූව රන්පතෙහි හිමිකරුද එය රු.500ක මුදලකට අලෙවි කිරීමට සූදානම් විය. කෙසේනමුදු, හදිසියේම රන්පත අතුරුදන් විය.
රන්පත නැවත සොයාගැනීමේ ප්රයත්න අසාර්ථක වීමෙන් පසු එවක සංස්කෘතික කටයුතු අමාත්ය ලේකම්වරයා වූ නිශ්ශංක විජයරත්න මහතා විසින් යාපනය පුරාවිද්යා කෞතුකාගාරයේ ප්රදර්ශනයට තැබීම පිණිස තවත් එවැනිම රන්පතක අනුරුවක් තනන ලෙස පුරාවිද්යා දෙපාර්තමේන්තුවට උපදෙස් දෙනු ලැබුණි. පුරාවිද්යා දෙපාර්තමේන්තුව විසින් එම උපදෙස් ක්රියාවට නැංවූ අතර, 1983 වර්ෂයේදී ජාතිවාදී කෝලහාල ඇතිවීමත් සමග තනනු ලැබූ නව රන්පත යාපනය කච්චේරිය වෙත ගෙන යන ලදී.
අතුරුදන් වූ වල්ලිපුරම් රන්පත යාපනය කච්චේරි ගබඩාවේ තිබී හමුවූ බවට පසුයම් දිනයකදී අයෙකු විසින් කලබලයක් ඇතිකොට තිබුනත් සිදුකල විමර්ශන වලින් තහවුරුව තිබුනේ හමුවූ රන්පත සත්ය රන්පත නොව පසුව තැනූ එහි අනුරුව බවටයි.
නැවත හමුවීම?අතුරුදන් වූ රන්පතෙහි ඉරණම පැහැදැලි නැත. කෙසේනමුදු "වල්ලිපුරම් රන් සන්නස" නමින් රන් තහඩුවක් වර්තමාන කොළඹ ජාතික කෞතුකාගාරයෙහි ප්රදර්ශනයට තබා තිබුනත් එය සත්ය රන් තහඩුවෙහි අනුකෘතියක් බැව් දැකගැනීමට හැකිය.
ලිපියඉතා තුනී රන්පතක එක් පසෙක පමණක් මෙම ලිපිය රචනා කොට තිබේ. වසබ රජුගේ රාජ්ය සමය තුල අමාත්ය ඉසිගිරිය විසින් නාගදීපය පාලනය කරන කල පියගුක තිස්ස විසින් බඩකර-අතන නම් ස්ථානයේ විහාරයක් ඉදිකරන ලද බව මෙම ලිපිය මගින් දැක්වේ.
ලිපියෙහි පේලි 4ක් තුල රචිත අක්ෂර 40ක් වන අතර ක්රි.ව. පළමු හා දෙවන සියවස් වල භාවිත වූ බ්රාහ්මී අක්ෂරයන්ගෙන් හා පුරාණ සිංහල භාෂාවෙන් ලිපිය රචනා කොට තිබේ. මෙම ලිපිය මගින් වසබ රජුගේ රාජ්ය සමය තුලදී දිවයිනේ උතුරුදෙස සඳහා අමාත්යවරයෙකු වූ බව හෙළිදරවු කරන අතර එමගින් වසබ රජු "නකදිව" (නාගදීපය) ඇතුළු සමස්ථ දිවයිනම පාලනය කල බව තහවුරු කරයි. "නකදිව" යනු පාලියෙහි නාගදීපය සඳහා වන පුරාණ සිංහල යෙදුම වන අතර එමගින් අදාල සමයේදී දිවයිනේ උතුරු කොටස, පාලි මහාවංශයෙහි දැක්වෙන "නාගදීපය" යන නාමයෙන් හඳුන්වා තිබූ බවට සාක්ෂි සපයයි.
කෙසේනමුදු, ආචාර්ය අල්වපිල්ලේ වේලුපිල්ලේ මහතා, සෙනරත් පරණවිතාන මහතා විසින් වල්ලිපුරම් රන්පත සඳහා ඉදිරිපත් කල සමහර කරුණු අතිශයෝක්ති සහගත බව පෙන්වීමට වෑයම් දරණ ලදී. 1981 වසරේදී ලිපියක් පලකරමින් එතුමා, වල්ලිපුරම් රන්පත හා සබැඳෙන සමහර ද්රවිඩ ලක්ෂණ පිළිබඳව අදහස් දක්වා තිබුණි.
වල්ලිපුරම් බුද්ධ ප්රතිමාවජේ.පී. ලුවිස් ගේ "Ceylon Antiquary and Literary Register"හී දැක්වෙන විස්තරය අනූව, වත්මන් වල්ලිපුරම් විෂ්ණු කොවිල පිහිටි පරිශ්රයෙන් මීටර 2.5ක් උසැති බුද්ධ ප්රතිමාවක් හමුව තිබෙන අතර එය 1902 වර්ෂය දක්වා කෝවිලෙහි කාමරයක තබා තිබුණි. එලෙස තබා තිබූ බුද්ධ ප්රතිමාව කෝවිලෙහි පූජකවරයාගෙන් ලබාගත් ලුවිස් පසුව එය යාපනය පැරණි උද්යානයෙහි පිහිටි බෝ ගසක් යට ස්ථාපනය කිරීමට කටයුතු කරන ලදී.
කෙසේනමුදු, 1906 වර්ෂයේදී එම බුද්ධ ප්රථිමාව ආණ්ඩුකාර ශ්රීමත් හෙන්රි බ්ලේක් විසින් සියම් (වත්මන් තායිලන්තය) රජුට තෑගි කරනු ලැබූ අතර වර්තමානයේදී එය එරට බැංකොක් නුවර මාබල් විහාරය ලෙස හඳුන්වන පුදබිමෙහි දැකගත හැකිය. මෙම ප්රතිමාවෙහි අනුරුවක් වත්මන් කොළඹ ජාතික කෞතුකාගාර පරිශ්රයෙහි ප්රදර්ශනයට තබා ඇත.
හුණුගලින් නිර්මිත බුද්ධ ප්රතිමාව අමරාවතී සම්ප්රදායට අයත්ය. පිළිමයෙහි වූ අනන්ය ලක්ෂණ අනූව එය ක්රි.ව. 9-10 සියවස් වලට අයත් පුරාකෘතියක් ලෙස කාල නිර්ණය කොට තිබේ.
